Pomimo zaawansowania nowych technik farmakoterapii i metod diagnostycznych oraz terapeutycznych w dziedzinie kardiologii, pacjenci z niewydolnością serca to stale rosnąca grupa chorych.

Leczenie wymaga często zastosowania:

  • terapii wielolekowej,
  • metod rewaskularyzacji (angioplastyka (PCI/PTCA), przezskórnych zabiegów wymiany/naprawy zastawki serca (TAVI, MitraClip) lub operacji kardiochirurgicznej, w niektórych przypadkach również przeszczepu serca,
  • zabiegów elektro-kardiologicznych (implantacja rozrusznika serca, kardiowertera-defibrylatora – ICD funkcją resynchronizacji – CRT),
  • urządzeń do wspomagania lewej komory serca (Left Ventricular Assist Device – LVAD),
  • aktywnej i personalizowanej rehabilitacji.

Rozpoznanie niewydolności serca wymaga uprzedniego wykonania badań laboratoryjnych, obrazowych oraz wydolnościowych (tj. echo serca, holter EKG, holter ciśnieniowy oraz niekiedy- próby wysiłkowej) w celu potwierdzenia:

  • upośledzenia kurczliwości lewej komory serca (obniżona frakcja wyrzutowa (Ejection fraction – EF),
  • upośledzenia tolerancji wysiłku fizycznego (szczytowe zużycie tlenu < 12 ml/kg/min) jeżeli stan pacjenta na to pozwala,
  • zależności od farmakologicznego wspomagania układu krążenia,
  • postępującego uszkodzenia innych narządów (np. nerki, wątroba), wymaga regularnej kontroli,
  • braku poważnego uszkodzenia prawej komory i ciężkiej wtórnej niedomykalności zastawki trójdzielnej.

Pacjenci z NS wymagają często hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca. Regularne kontrole u specjalisty kardiologa oraz odpowiednia nowoczesna farmakoterapia znacznie zmniejszają konieczność pobytu pacjenta w szpitalu.

Nowsze artykuły Wady zastawkowe serca
Powrót do listy
Starsze artykuły Przeznaczyniowe przezskórne przezskórne interwencje wieńcowe lewej głównej tętnicy wieńcowej u 34-letniego pacjenta podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej