Pomimo zaawansowania nowych technik farmakoterapii i metod diagnostycznych oraz terapeutycznych w dziedzinie kardiologii, pacjenci z niewydolnością serca to stale rosnąca grupa chorych.
Leczenie wymaga często zastosowania:
- terapii wielolekowej,
- metod rewaskularyzacji (angioplastyka (PCI/PTCA), przezskórnych zabiegów wymiany/naprawy zastawki serca (TAVI, MitraClip) lub operacji kardiochirurgicznej, w niektórych przypadkach również przeszczepu serca,
- zabiegów elektro-kardiologicznych (implantacja rozrusznika serca, kardiowertera-defibrylatora – ICD funkcją resynchronizacji – CRT),
- urządzeń do wspomagania lewej komory serca (Left Ventricular Assist Device – LVAD),
- aktywnej i personalizowanej rehabilitacji.
Rozpoznanie niewydolności serca wymaga uprzedniego wykonania badań laboratoryjnych, obrazowych oraz wydolnościowych (tj. echo serca, holter EKG, holter ciśnieniowy oraz niekiedy- próby wysiłkowej) w celu potwierdzenia:
- upośledzenia kurczliwości lewej komory serca (obniżona frakcja wyrzutowa (Ejection fraction – EF),
- upośledzenia tolerancji wysiłku fizycznego (szczytowe zużycie tlenu < 12 ml/kg/min) jeżeli stan pacjenta na to pozwala,
- zależności od farmakologicznego wspomagania układu krążenia,
- postępującego uszkodzenia innych narządów (np. nerki, wątroba), wymaga regularnej kontroli,
- braku poważnego uszkodzenia prawej komory i ciężkiej wtórnej niedomykalności zastawki trójdzielnej.
Pacjenci z NS wymagają często hospitalizacji z powodu zaostrzenia niewydolności serca. Regularne kontrole u specjalisty kardiologa oraz odpowiednia nowoczesna farmakoterapia znacznie zmniejszają konieczność pobytu pacjenta w szpitalu.
